Την ημέρα του Αγίου Πάσχα. 27 Απριλίου 2008.

 

Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω πως κατά όλη την διάρκεια των ημερών δεν ήθελα να καταλάβει κανείς την κατάσταση που βρισκόμουν. Δεν ήθελα να χαλάσω την διάθεση του κόσμου. Με εξαίρεση την γυναίκα μου, η οποία δεν το είχε πάρει τόσο στα σοβαρά, και την ξαδέρφη μου που είχε έρθει μαζί μας. 

 

Την ημέρα του Πάσχα το μεσημέρι, στο φαγητό, ένιωθα πάρα πολύ κουρασμένος και εξαντλημένος. Με κτυπούσε στον εγκέφαλο ένας κτύπος και τα πόδια μου και τα χέρια μου έτρεμαν. Μετά το φαγητό ήθελα να ξαπλώσω αλλά δεν μπορούσα γιατί ο κόσμος ήτανε χαρούμενος και είχαμε παρελάσεις από Άραβες ορθόδοξους και γλέντια. 

Το βράδυ είχαμε το επίσημο πασχαλινό τραπέζι με την παρουσία του μακαρίτη Δεσπότη μας κ. Παλλάδιο και τον Δεσπότη της Βηθλεέμ. Εγώ δεν είχα καθόλου όρεξη να φάω. Κάποια στιγμή άρχισε όλο το σώμα μου να κάνει επιληπτικούς σπασμούς. Είχε πολύ δυνατή μουσική και σηκώθηκα προσεχτικά και πήγα στο δωμάτιο που είχε ησυχία, τότε κοιμόμασταν λόγο των πολλών προσκυνητών άνδρες και γυναίκες ξεχωριστά. Εκεί είχε ο φίλος μου Νεκτάριος, ένα μπουκάλι ουίσκι και θεώρησα και πάλι ότι το αλκοόλ θα με ηρεμήσει, ήπια ένα ποτήρι και γύρισα στη θέση μου. Μετά από τρία τέταρτα πάλι τα ίδια συμπτώματα και βγαίνω πάλι και πάω αυτή τη φορά στην εικόνα του Αγίου στο προαύλιο του μοναστηριού. Προσευχήθηκα και παρακάλεσα τον Άγιο να μου δείξει εάν έκανα λάθος που ήπια το ποτό. Φοβόμουν γιατί δεν ήξερα πώς να βοηθηθώ. Τελικά κατάλαβα ότι είμαι αρκετά καλύτερα και γυρίζοντας στη θέση μου, μάλιστα είπα στη γυναίκα μου και στο προσκυνητή Γιώργο από τη Κύπρο „Ό Άγιος είναι εδώ μέσα. Γιορτάζει μαζί μας“ . Δίπλα μου καθότανε η μοναχή Ματθαία. Η γυναίκα μου καθότανε με τις φίλες της ποιο πέρα. Ο Γέροντας έχοντας μάλλον κάποιο προαίσθημα ότι κάτι μου συμβαίνει η ότι δεν είμαι καλά μου έκανε νόημα με τα χέρια από μακριά εάν όλα είναι καλά. Εκείνη τη στιγμή ήμουν καλά. Θυμάμαι ήταν 12:10 μετά τα ξημερώματα γιατί ανυπομονούσα να τελειώσει η μουσική. Μισή ώρα αργότερα ξεκίνησε ένας όμως πάλι ένας πολύ έντονος και πρωτόγνωρος για μένα επιληπτικός σπασμός σε όλο μου το σώμα. Θυμάμαι όμως ότι το εντονότερο σημείο αυτών των σπασμών ήταν στο κεφάλι μου και στα άκρα, πόδια και χέρια. Πλέον κατάλαβα ότι δεν μπορώ να σηκωθώ γιατί θα μου συμβεί κάτι πολύ κακό. Καθιστός στη καρέκλα μου κοιτούσα τον Γέροντα στα μάτια, ήθελα να το κάνω νόημα να έρθει γιατί φοβόμουνα να σηκωθώ. Κάποια στιγμή γύρισε το κεφάλι του προς τα εμένα αλλά δεν με έβλεπε. Κοιτούσε πάνω από το κεφάλι μου με δέος, λες και έβλεπε κάτι ή κάποιον ισχυρό από πίσω μου ή πάνω από εμένα. Επειδή ήταν αδύνατον να συνεχίσω να κάθομαι στην καρέκλα σκέφτηκα να σηκωθώ και να βαδίσω προς τα παλιά μαγειρεία διότι ένιωθα ότι έρχεται το τέλος μου και δεν ήθελα να πέσω μπροστά στο κόσμο. Σηκώνομαι λοιπόν και κάνω μερικά βήματα, ίσως 4 η 5, αυτό ήταν. Ξαφνικά όπως ήμουν όρθιος ξεσπάει όλο το σώμα μου σε δυνατούς και μεγάλους σπασμούς. Το κεφάλι μου ήταν σαν να το χτυπούσε πολύ δυνατό ρεύμα και έχανα το φως μου. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν να πέσω χωρίς να χτυπήσω το πρόσωπο μου. Πρώτα γονάτισα, μετά ξάπλωσα, άνοιξα τα χέρια μου και έγειρα το κεφάλι στα πλάγια. Αυτό ήταν. Από εκεί και πέρα χάνω τις αισθήσεις μου και κάθε επαφή με τη ζωή. 

 

Όταν συνήλθα ήμουν καθιστός σε μια καρέκλα έξω από τα παλιά μαγειρεία της μονής. Γύρο μου ήταν μερικοί φίλοι και Άραβες του μοναστηριού. Μετά από λίγο ήρθε τρέχοντας και τρομαγμένος ο φίλος μου Νεκτάριος, τον οποίο ξυπνήσανε λέγοντας του ότι ο Γιώργος πέθανε. Αρχικά προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι. Δεν με ενδιέφερε γιατί ήμουν καθιστός στη καρέκλα. Ήμουν πολύ ήρεμος και ένιωθα σωματικά ξεκούραστος και πολύ ελαφρύς, σαν να έχασα κάποιο μεγάλο βάρος. Σηκώθηκα από την καρέκλα και περπατήσαμε μαζί με το Νεκτάριο γύρο από το μοναστήρι και να κάνουμε τσιγάρο. Η γυναίκα μου μου διηγήθηκε την επόμενη μέρα, ότι την ώρα που περπατούσαμε, αναρωτιότανε τι θα έφτιαχνε εάν πέθαινα στο μοναστήρι. Εγώ αυτό δεν το θυμάμαι. Θυμάμαι μόνο τον περίπατο μέσα στο σκοτάδι. Τίποτα άλλο. 

 

Την επόμενη μέρα όταν ξύπνησα ήμουν αρχικά μόνος μου στο δωμάτιο. Ένιωθα πάρα πολύ ξεκούραστος, νεογέννητος και το πρόσωπό ήταν πεντακάθαρο. Ντύθηκα και μετά από λίγο ήρθε ο Νεκτάριος. Με ρώτησε πως νιώθω και μου διηγήθηκε ότι εχθές το βράδυ κατόπιν της βόλτας ενώ αυτός μου μιλούσε και με ρωτούσε διάφορα πράγματα, εγώ κοίταγα όλη την ώρα προς τα πάνω στον ουρανό. Και με ρωτούσε τι έβλεπα. Εγώ δεν θυμάμαι να έβλεπα κάτι, δεν θυμάμαι καν ότι κοιτούσα προς τα πάνω. Το μόνο που σκεφτόμουν εκείνο το πρωί ήταν πώς θα βγω έξω από το δωμάτιο μου. Ντρεπόμουνα από το κόσμο γιατί ήταν και όλοι παρόντες και νόμιζα ότι πολλοί θα θέλανε να με κάνουνε ερωτήσεις και δεν είχα διάθεση καθόλου. Ο Νεκτάριος με ενθάρρυνε να βγούμε μαζί. Πήγαμε στο παλιό το κυλικείο όπου καθόταν ο παππούς, ο πατέρας του Γέροντα. Σύντομα ήρθε η γυναίκα μου, η ξαδέρφη μου και φίλοι από Ελλάδα και Κύπρο. 

Θυμήθηκα την ώρα που ήμουν αναίσθητος, ήρθε ένας μοναχός με μεγάλη άσπρη γενειάδα, ψηλός και λεπτός και με ασπάστηκε. Μετά μου είπε: „ Σήκω, μη φεύγεις, γύρνα πίσω“. Μετά ένιωσα πολύ καλά με μια παράξενη αγαλλίαση.

Έμαθα ότι ο γιατρός, που έμενε στο μοναστήρι και ήρθε κοντά μου μόλις έπεσα, φοβήθηκε πολύ. Είπε για ένα διάστημα ήμουν πεθαμένος. Έχασα το χρώμα μου και βγήκε αρκετό αίμα από το στόμα μου. 

Κάποια άτομα που ήταν δίπλα μου, την ώρα της λιποθυμίας, άκουσαν μια φωνή να λέει: „Πού πας εσύ; Γύρνα πίσω“.

 

Από τη μια αναρωτιόμουνα πως να αντικρίσω τον Γέροντα, από την άλλη ήθελα να συναντήσω και να μιλήσω τον γιατρό που στεκόταν όλη την ώρα από πάνω μου. Ο γιατρός έλλειπε και ήταν νομίζω στα Ιεροσόλυμα. Όταν ήρθε του ζήτησα συγγνώμη για όσα συνέβησαν και του ρώτησα τι έκανε όταν με είδε. Η απάντηση του ήταν „εγώ δεν έκανα τίποτα, όλα μόνος σου τα έκανες“.

Αρκετά χρόνια αργότερα μου διηγήθηκε ο αδελφός Άγγελος: „Αυτό το θαύμα που έγινε με εσένα Γιώργο ήτανε και για τον Γιατρό. Μετά από αυτό έσκισε τα πτυχία του, τον άλλαξε πάρα πολύ“.

 

Η ψυχή μου πρέπει να έφυγε και γύρισε πάλι.

Εγώ είδα ότι ο Γέροντας ήταν γονατισμένος με το πρόσωπο πάνω στο μάγουλό μου, σαν να μου μιλούσε ή ήθελε να μου πει κάτι. Τα χέρια του με αγκαλιάζανε. Γύρω μου δεν υπήρχε ψυχή. Ήταν όλα λαμπερά. Από τότε λέω ότι στις 28 Απριλίου του 2008 ξαναγεννήθηκα.

 

Ο γιατρός Κώστας Παρακωνσταντής, που εργάζεται στο νοσοκομείο Κούρα στα Γιάννινα, ήταν παρών και έτρεξε κοντά στο Γιώργο. Ο ίδιος αφηγείται:

Πιστεύω ότι σίγουρα έγινε θαύμα. Όταν έφτασα κοντά στο Γιώργο, η πρώτη μου δουλειά ήταν να προλάβω να μην κλείσει το στόμα του και να τραβήξω τη γλώσσα του. Δεν πρόλαβα όμως. Το στόμα του έκλεισε και δεν άνοιγε με τίποτε. Το πρόσωπο του άρχιζε να μαυρίζει και όπως διαπίστωσαν, όσοι έτρεξαν από πάνω του, το αίμα έτρεξε αρκετό στην άκρη των χειλιών του και όπως ήταν κάτω πεσμένος, έφτασε στο έδαφος. Τα μάτια του βγήκαν προς τα έξω, δεν έπιανα παλμό και αυτοί που ήταν εκεί με άκουσαν που είπα: „Δεν βρίσκω παλμό, είναι πεθαμένος“. Κάποιος μου είπε ότι είδε τον Γέροντα να έρχεται κοντά μας και του είπα: „Γέροντα, τι γίνεται;“ Αυτός δεν απάντησε, ακούμπησε μόνο το χέρι του στο στόμα του Γιώργου και έφυγε. Εγώ όμως, πραγματικά, δεν είδα το Γέροντα κοντά μου καθόλου, είμαι σίγουρος. Ο Γέροντας ήταν λίγο πίσω, χωρίς να κάνει τίποτα. Κάποιοι τον άκουσαν που είπε: „Άγιε μου, μην μας το κάνεις αυτό, σε παρακαλώ“. Στο τέλος ήρθε κοντά στο Γιώργο, όταν αυτός σηκώθηκε και φεύγοντας είπε: „Δεν είναι τίποτα“. Προηγουμένως προσευχόταν έντονα, γιατί ένας προσκυνητής τον ρώτησε δυνατά δυο φορές και δεν απάντησε.

​

Το θέαμα ήταν τρομακτικό. Περίπου 300 άτομα, που ήμασταν στα τραπέζια, παγώσαμε όλοι. Επικράτησε νεκρική σιγή για 30 λεπτά, μέχρι που ο Γιώργος σηκώθηκε μόνος του και πήγε στο δωμάτιο του. Εκεί του καθαρίσαμε τα αίματα και από τότε, κάποιοι φίλοι μου, που μιλούν μαζί του, μου είπαν ότι είναι ένας ανανεωμένος και χαρούμενος άνθρωπος.